کد مطلب:245563 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:269
پاداش صدقه
قاسم بن محسن می گوید: بین مكه و مدینه سفر می كردم كه مردی اعرابی و ناتوان از من تقاضای كمك كرد. من هم به اندازه ی توانم او را یاری كردم. پس از چند لحظه، طوفان شدیدی در بیابان رخ داد كه عمامه را از سرم برد. پس از آرام شدن آن، هر چه جستجو كردم، او را نیافتم. به ناچار به سوی مدینه روانه شدم و به محضر امام جواد علیه السلام شرفیاب شدم، همین كه چشم امام علیه السلام به من افتاد، فرمود: ای اباالقاسم! عمامه ات در راه گم شده است.
عرض كردم: آری! امام علیه السلام به یكی از غلامان خود فرمود: عمامه ی ایشان را بیاور. گفتم: عمامه ی من چگونه اینجا آمد؟
فرمود: «تصدقت علی أعرابی، فشكره الله لك، فرد الیك عمامتك و ان الله لا یضیع أجر المحسنین»؛ به آن اعرابی ناتوان صدقه دادی، خداوند هم از تو سپاسگزاری كرد و عمامه ات را به تو برگرداند. زیرا خداوند پاداش نیكوكاران را تباه نمی كند. [1] .
عرض كردم: آری! امام علیه السلام به یكی از غلامان خود فرمود: عمامه ی ایشان را بیاور. گفتم: عمامه ی من چگونه اینجا آمد؟
فرمود: «تصدقت علی أعرابی، فشكره الله لك، فرد الیك عمامتك و ان الله لا یضیع أجر المحسنین»؛ به آن اعرابی ناتوان صدقه دادی، خداوند هم از تو سپاسگزاری كرد و عمامه ات را به تو برگرداند. زیرا خداوند پاداش نیكوكاران را تباه نمی كند. [1] .
[1] كشف الغمة، ج 3، ص 221؛ بحار، ج 50، ص 47.